آموزشگاه عالي بهداري اصفهان در آذرماه سال ۱۳۲۵ با حضور جمعي از مسؤولان وقت، از جمله «دكتر اقبال»، استاد دانشكده پزشكي تهران و وزير بهداري، «پرفسور اوبرلن» رئيس دانشكده پزشكي تهران و «دكتر مصطفي حبيبي گلپايگاني» استاد آن دانشکده و بازرس آموزشگاه، در خانه ی كوچكي واقع در خيابان احمدآباد اصفهان افتتاح گرديد. در آن زمان دانشجويان بعد از چهار سال تحصيل موفق به اخذ درجه بهدار مي شدند.
منزل مزبور متعلق به يكي از نيكوكاران اصفهان بود و قرار بود اين محل براي هميشه در اختيار آموزشگاه باشد و در مجاورت آن نیز به منظور آموزش باليني، بيمارستاني احداث شود که متأسفانه به دلایلی این امر محقق نشد. به همین دلیل آموزشگاه برای تعیین محل برگزاری كلاسهاي خود با اداره فرهنگ وقت مذاکره کرد و در نتيجه پس از مذاكرات، موافقت شد از كلاسهاي دبيرستان سعدي براي درسهاي نظري و همچنين از آزمايشگاههاي آن دبيرستان براي كارآموزي عملي دانشجويان استفاده شود. پس از مدت كوتاهي آموزشگاه عالي بهداري به طور کامل در دبيرستان سعدي مستقر شد.

در سال ۱۳۲۹ هجری شمسی دانشكده پزشكي در جوار آموزشگاه عالي بهداري تأسیس شد که دانشجويان پس از شش سال تحصیل در آن موفق به اخذ درجه دكترا مي شدند. در همین سال بود که به همّت دکتر حکمی زمینهای وسیع هزار جریب برای تأسیس دانشگاه خریداری و عملیات ساخت دانشکده پزشکی نیز آغاز شد.

در سال ۱۳۳۴ و زمانی که قسمتي از اين ساختمان آماده شد، آموزشگاه عالي بهداري نیز به این مکان منتقل گردید. در همین سال دانشکده داروسازی تأسیس و به صورت مشترک با دانشکده پزشکی اداره می شد. در سال ۱۳۳۷ دانشکده داروسازی از پزشکی مجزا شد و همزمان نیز دانشکده ادبیات در کنار این دو دانشکده فعالیت خود را آغاز نمود. بدین ترتیب موجودیت دانشگاه اصفهان با سه دانشکده پزشکی، داروسازی و ادبیات از ۲۹ آذرماه سال ۱۳۳۷ و انتصاب اولین رئیس دانشگاه تحقق یافت.

پس از ادغام آموزشگاه عالي بهداري در دانشكده پزشكي در سال ۱۳۴۱، این دانشكده نخست با ۹ نفر عضو هيأت علمي فعالیت می کرد. در این زمان آموزش عملي دانشجويان در آزمايشگاههاي دبيرستان سعدي و سپس در آزمايشگاههاي هزارجريب انجام مي شد. كارآموزي بيمارستاني نیز در بخشهاي بيمارستان خورشيد و درمانگاههاي آن زير نظر دانشياراني كه رياست بخشهاي مربوطه را بر عهده داشتند، انجام مي گردید. كارمندان و اساتيد، بر اساس آئين نامه دانشكده پزشكي در ابتدا به وسيله كميسیون مخصوصي انتخاب و سپس با مسابقه اي كه در دانشكده پزشكي تهران برگزار می گردید، انتخاب می شدند. افزون بر آن تعدادي هم بصورت حق التدريسي به عنوان استاد مشغول به كار شدند.

در شهريورماه ۱۳۴۶ همزمان با تصويب قانون تشكيل هيات امناء و تعیین رئيس جديد دانشگاه، فعالیتهای دانشگاه صورت نويني به خود گرفت. در این دوره ساختمانهاي مختلفي براي دانشكده ها در كوي دانشگاه، واقع در خيابان هزارجريب ايجاد شد، دوره هاي تخصصي پزشكي شروع به كار كرد، دو واحد آموزشگاه عالي داروئي و آموزشگاه عالي پرستاري و دوره شبانه و رشته ليسانس علوم آزمايشگاهي دائر گرديد و كلينيك ويژه دانشگاه در مراكز پزشكي آیت الله كاشاني، خورشيد و امين شروع به كار كرد.

پس از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی، روند افزایش تعداد دانشکده ها و رشته های تحصیلی در مقاطع گوناگون روبه فزونی گذاشت و بالا رفتن انتظارات و نیازهای جامعه به خدمات سلامت، ضرورت پاسخگویی را جدی تر نمود. گستردگی خدمات ارائه شده در حیطه سلامت، لزوم فراهم آوردن زمینه برای آموزشهای بالینی و نیاز به توجه ویژه به مقوله بهداشت و درمان، ایده استقلال دانشگاههای علوم پزشکی را مطرح کرد و سرانجام در سال ۱۳۶۴ با تصويب قانون تشكيل وزارت بهداشت، درمان وآموزش پزشكي، با انتزاع دانشگاه اصفهان مجموعه پیشگفت تحت عنوان دانشگاه علوم پزشكي و خدمات بهداشتی درمانی اصفهان به حیات خویش ادامه داد. حیاتی که با شروع در سال ۱۳۲۵، هماره در طول تاریخ آکنده از عطر خدمت رسانی بی دریغ به مردم و ساحت مقدس علم بوده و همیشه چراغی فرا راه بالندگی و رشد دینی، فرهنگی و علمی در میهن عزیزمان، ایران اسلامی و سرتاسر جهان بوده و خواهد بود.